De stemmen in je hoofd
“Je bent zwak”, “je bent een last”, “zie je wel dat je meer had moeten trainen, sporten, voorbereiden”. Dit zijn de zinnen die door mijn hoofd denderen terwijl ik door een woonwijk loop richting station Susteren met een zware rugzak op mijn rug, de zon fel op mijn hoofd schijnt en ik nodig naar het toilet moet.
Anderhalve week eerder ben ik samen met mijn man aan de laatste 8 etappes van het Pieterpad begonnen. Het Pieterpad is een langeafstand wandelroute die loopt van Pieterburen naar het Sint Pietersberg in Maastricht. De eerste week begon goed met mooie etappes, prima wandelweer en een lichaam die de kilometers goed aan kon. Ik had mij niet zo goed voorbereid dit keer en was een beetje huiverig over hoe het zou gaan maar ik voelde me goed en ik kon genieten van het wandelen en de natuur.
De problemen begonnen in de tweede week. We hadden net een heerlijke rustdag gehad. Even bijtanken want we hadden al 90km gelopen. De was gedaan zodat we weer met schone kleren en frisse moed aan de etappe van Swalmen naar Montfort konden beginnen. Op papier was dit een etappe van 22km maar omdat onze accommodaties in beide plaatsen wat van het Pieterpad verwijderd waren werd dit een etappe van 27km. Ik zag er tegenop. Zou ik het volhouden? Het was ook steeds warmer geworden en het zou die dag 26 graden worden. Met de instelling van ‘stap voor stap en kijk maar hoe ver je komt’ begon ik aan de etappe. Als ik heel eerlijk ben vond ik het stiekem ook wel een leuke uitdaging om te kijken of het zou lukken.
Het bijzondere was dat deze etappe mij best wel goed afging. Ik was wel moe en mijn voeten branden en ik was heel erg blij om bij de accommodatie aan te komen. Maar het was me gelukt. En wat voelde ik mij stoer! Een paar kleine blaren en hitte-uitslag op mijn voeten en enkels maar verder leek ik redelijk intact te zijn. We werden ook in de watten gelegd bij onze Bed and Breakfast – De Botervlieg - en konden met een heerlijke douche en lekker bed even herstellen. De volgende dag zou de etappe ‘maar’ 15km zijn omdat we deze in tweeën hadden gesplitst. Dus na 27km zou dat een makkie moeten zijn dacht ik.
Maar toen gebeurde het. Ik merkte dat mijn lichaam gewoon op was. Al na 9km voelde ik dat de tank leeg was en ik moest nog 6km doorlopen. En toen begonnen de stemmen in mijn hoofd die mij van alles verweten – ik was zwak, een last, te dik. In eerste instantie ging ik helemaal mee met de stemmen en geloofde ik ook echt wat ze zeiden. Ik voelde me slecht en ook zeker naar mijn man toe want die ‘moest al zo veel rekening met mij houden’ zei weer een andere stem in mijn hoofd. ‘Als je zo doorgaat dan wordt hij jou vast wel zat en gaat hij bij je weg’ kwam er nog achteraan.
En toen, toen realiseerde ik me dat deze stemmen mij wilde beschermen. Beschermen van afwijzing en verlating. Ze deden het niet op een fijne of behulpzame manier maar de intentie was goed. Met dit inzicht kon ik het identificeren met deze stemmen loslaten. Ik geloofde niet meer wat ze tegen mij zeiden. Ik kon nu juist compassie hebben voor het kind in mij die zo bang is voor afwijzing. Die bang is om verlaten te worden. Daar zit de echte pijn en dat heeft niks met nu te maken. En hierdoor kon ik ook liefde voelen voor de stemmen die zo hun best deden om dat kind in mij te beschermen.
De beschermers hadden mij gedrag aangeleerd om me veilig te houden. Overtuigingen van ‘neem niet te veel ruimte in’, ‘als het maar goed gaat met de ander dan gaat het goed met mij’, en ‘ik moet perfect zijn om van gehouden te worden’. Zo leren we allemaal op jonge leeftijd hoe we ons het beste kunnen beschermen tegen pijn en verdriet.
Gelukkig ben ik erg nieuwsgierig naar mezelf en heb ik veel zelfonderzoek gedaan. Ik heb veel boeken gelezen en heb verschillende trajecten gevolgd bij verschillende soorten therapeuten en diverse opleidingen gedaan. Zo kan ik sneller herkennen als ik dreig vast te komen zitten in mijn belemmerende gedachtes en kan ik het ook sneller loslaten. Door liefdevol en compassievol met mezelf te zijn en mijn grenzen beter in de gaten te houden kan ik gezonde keuzes voor mezelf maken. Dit keer was ik duidelijk over mijn grenzen gegaan. Om die reden zijn mijn man en ik eerder naar huis gegaan. We houden de laatste twee etappes nog tegoed en gaan die lopen op een moment dat we er beide van kunnen genieten.
Wil je meer willen weten over hoe ik omga met de stemmen in mijn hoofd of hoe ik je kan helpen om hetzelfde te doen? Neem dan contact met mij op voor een gratis en vrijblijvend gesprek waarin wij kunnen bespreken hoe ik je kan ondersteunen bij het weer terug bij jezelf komen en meer vanuit je eigen kracht leven.