Identificeer jij je als introvert?

Mijn naam is Hilde, en ik ben een introvert! Of tenminste, dat is wat ik altijd over mezelf heb geloofd. Maar de laatste tijd ben ik hier anders naar gaan kijken door een aantal opmerking van anderen op dit onderwerp.

Voor mij is de simpele definitie van een introvert versus een extravert:

·      Een introvert laadt op door alleen te zijn

·      Een extravert laadt op door bij andere mensen te zijn

Ik heb tijd voor mezelf nodig om te ontspannen en op te laden. Ik geniet zeker van het gezelschap van anderen maar het zijn altijd de rustige momenten wanneer niemand in de buurt is dat ik me het meest op mijn gemak voel. Het is voor mij makkelijk om het label ‘introvert’ te gebruiken om aan te geven waarom ik tijd alleen nodig heb.

De laatste tijd heb ik me echter afgevraagd of er geen onderliggend thema is dat mijn verbinding met anderen heeft beïnvloed en ervoor zorgt dat ik me op een introverte manier ga gedragen.

Terwijl ik bezig was met mijn opleiding Professional Coaching, pratte een van onze docenten over het maken van echt contact met anderen. Hij vroeg de groep hoe we ons gedragen als we voor het eerst op een feestje aankomen. Gaan we meteen naar mensen die we niet kennen, of zoeken we een bekende om mee te praten, of staan ​​we in een hoek om het feest van een afstandje te bekijken? Toen we allemaal hadden geantwoord, verklaarde hij dat degenen die niet onmiddellijk met andere mensen in gesprek gingen, zich niet openstelden om écht contact te maken. Meteen kwamen er protesten van de ‘introverte mensen’ in de zaal die zeiden dat ‘we’ sociale situaties uitdagend vinden, maar dat het niets te maken heeft met het wel of niet kunnen verbinden’. Tot mijn verbazing, zei de leraar toen dat introverte mensen niet bestaan, alleen mensen die het moeilijk vinden om contact te maken. Ik voelde meteen weerstand en dacht: ‘Ja dat zeg jij makkelijk - als duidelijke extraverte’!

Ik heb echter geleerd dat weerstand een goede leermeester is en dus probeerde ik open te staan ​​voor wat er was gezegd.

Maar pas toen ik iemand anders in een podcast over dit onderwerp hoorde praten, kreeg ik echt een nieuw perspectief.

Helaas weet ik niet meer wie het was, maar deze persoon was het met mijn leraar eens dat 'introversie' niet bestaat en de reden hiervoor is dat we biologisch, antropologisch ontworpen zijn om in groepen te leven. Als mensen hebben we historisch gezien de kracht en bescherming van de groep nodig om te kunnen overleven. We zijn dus van nature geneigd om anderen op te zoeken en met hen in contact te komen om onze overlevingskansen te vergroten.

Dus waarom zouden sommigen van ons het dan vermoeiend vinden om veel tijd in het bijzijn van anderen door te brengen en te genieten van de tijd die we alleen doorbrengen?

Voor mij was het triggerwoord ‘VEILIGHEID’.

Ik realiseerde me dat ik me alleen echt kan ontspannen als ik helemaal alleen ben. Dus als ik dit omdraai, betekent dit dat ik me niet volledig kan ontspannen in het bijzijn van andere mensen. Ik heb geprobeerd te achterhalen waarom dat is.

Het kan worden gekoppeld aan het zijn van een HSP (hoog sensitief persoon - Elaine Aron), een 'redder' zijn (uit Karpman's drama driehoek) of een 'introvert' zijn.

Ik herken mezelf in al het bovenstaande…

MAAR

Ik realiseerde me ook dat aan al deze dingen voor mij een gevoel van onveiligheid ten grondslag ligt. Een angst om afgewezen te worden waardoor ik het moeilijk vind om echt mezelf te zijn en mezelf kwetsbaar op te stellen, vooral bij mensen die ik niet zo goed ken. Ik denk dat ik, waarschijnlijk op jonge leeftijd, heb geleerd hoe ik conflicten en afwijzing het beste kan vermijden. Door de behoeften van anderen vóór de mijne te stellen en constant elke situatie te ‘scannen’, kan ik ervoor zorgen dat het met iedereen om me heen goed gaat. Dit kan echt slopend zijn en het is dan ook geen wonder dat ik tijd nodig heb om alleen te zijn om op te laden.

Over het algemeen heb ik een gelukkige jeugd gehad en heb ik een goede band met mijn ouders. Ik geloof alleen wel dat ik als kind, om de een of andere reden, besloot dat ik voor iedereen om me heen moest zorgen. Er waren ook onderliggende gevoelens en emoties waar niet over werd gesproken en ik emigreerde twee keer vóór mijn zesde (op 3-jarige leeftijd naar Duitsland en op 5-jarige leeftijd naar Engeland). Dit moet behoorlijk verontrustend zijn geweest voor mij als kind. Naar school gaan in Engeland zonder een woord Engels te spreken, heeft ook mijn observatievaardigheden aangescherpt.

Ik vind de term introvert nog steeds nuttig omdat het uitleg geeft aan de behoeften die ik heb en ze acceptabel maakt voor de wereld om me heen. Maar voor mij is er, denk ik, meer aan de hand is dan dat. Ik heb al veel geleerd over mezelf en wat mij drijft, en ik blijf stappen zetten om dichter terug bij mijn kern te komen. Een ‘ik’ waar wie ik ben, precies zoals ik ben, meer dan genoeg is.

Ik blijf nieuwsgierig naar mezelf en hoe en waarom ik op situaties reageer zoals ik doe. Deze inzichten stellen me in staat om te werken aan het loslaten van mijn beperkende overtuigingen en om vollediger mijn ware zelf te worden.

Kun je wel wat ondersteuning gebruiken om meer inzicht in jezelf te krijgen, neem dan contact met mij op voor een gratis intake:

www.preselibluestonecoaching.com

info@preselibluestonecoaching.com